ธุรกิจครอบครัว

ฉันว่าตอนนี้เดเมียนคงเกลียดฉันแล้ว และฉันก็ทนพวกชอบรังแกคนอื่นไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว

ฉันคงจะแตกสลาย

ฉันลุกขึ้นยืนอีกครั้ง เพราะถ้าไม่ทำอย่างนั้น ฉันคิดว่าตัวเองอาจจะหยุดหายใจไปจริง ๆ หัวใจของฉันเต้นแรงเกินไป เหมือนอยากจะหลุดออกมาจากอก และคอตีบตันจนกลืนน้ำลายไม่ลง

“ฉัน... ฉันอยากจะขอตัวไปพักผ่อนแล้วค่ะ” ฉันกระซิบ แม้จะไม่รู้ว่าจะทำไปทำไม ฉันไม่ได้กำลังขออนุญาต ไม่เลยสักนิด

แก้วในมือของแชลโลว์หยุดชะงักกลางทางก่อนจะถึงปาก ทั้งห้องพลันเงียบสงัด อบอวลไปด้วยความคาดหวัง

ฉันรู้สึกได้ว่าเดเมียนกำลังมองฉันอยู่ ฉันรู้สึกถึงเขาได้ แรงดึงดูดที่ไม่อาจต้านทานนั่น แต่ฉันไม่กล้าพอที่จะเงยหน้าขึ้นมอง

สายตาของแชลโลว์จับจ้องมาที่ฉัน และมันให้ความรู้สึกเหมือนมีของมันเยิ้ม ๆ ลื่นไถลไปทั่วผิว ดวงตาของเขาฉ่ำวาวด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ รอยแดงก่ำลามขึ้นมาตามลำคอหนาของเขาราวกับเปลวไฟเตือนภัย

“แกคิดว่าแกจะลุกขึ้นแล้วเดินออกไปเฉย ๆ ได้งั้นรึ” เขาถาม เสียงเบาจนน่าอันตราย

มือของฉันสั่นเทา ฉันกำมันแน่นเข้ากับกระโปรง “ฉัน—ฉันต้อง—”

“แกต้อง” เขาพูดทวนคำ ลากเสียงยาวราวกับว่ามันมีรสชาติห่วยแตก “แกต้องนั่งลง แล้วก็จำที่ของตัวเองไว้ซะ”

บางอย่างในตัวฉัน—สิ่งที่เล็กจ้อย เหนื่อยล้า และยังคงมีชีวิต—อยากจะกรีดร้องออกมา อยากจะบอกว่าฉันไม่มีที่ทางที่นี่ ที่ฉันไม่เคยร้องขอเรื่องพวกนี้เลยสักนิด

แต่ฉันก็ไม่ได้ทำ

ฉันแค่ยืนอยู่ตรงนั้น จ้องมองพื้นที่ขัดมันเงา รู้สึกถึงชีพจรที่เต้นตุบ ๆ อยู่ในฟัน

แชลโลว์เอนหลังพิงเก้าอี้ ยิ้มในแบบที่ไม่ได้มีความหมายดี ๆ เลย “ฉันอดทนมามากแล้วนะ เอโลอีส ฉันทนดูการแสดงเล็ก ๆ น้อย ๆ ของแกมาทั้งคืนแล้ว”

เขากระแทกแก้วลงบนโต๊ะ ไวน์สาดกระเซ็นไปทั่วผ้าปูโต๊ะสีขาวราวกับเลือด

“แต่แกจะไม่อาจทำให้ฉันอับอายได้อีก”

อากาศหายไปจากปอดของฉัน ทุกคนกำลังมองอยู่—ฟิโอน่ากับรอยยิ้มเยาะหยันเหมือนแมวของเธอ พวกบรรดาลูกชายที่แสร้งทำเป็นไม่สนใจ เดเมียน... เงียบงัน เป็นดั่งเงาที่ขอบสายตา

แชลโลว์ลุกขึ้นยืน เสียงเก้าอี้ขูดกับพื้นทำให้กระดูกสันหลังของฉันแข็งทื่อ ฉันไม่ได้หันไปมอง ฉันทำไม่ได้

เขาเคลื่อนมาอยู่ข้างหลังฉัน ช้า ๆ และจงใจ ใกล้พอที่ฉันจะได้กลิ่นไวน์จากลมหายใจของเขา ท้องไส้ฉันปั่นป่วน

“แกจะอยู่ต่อ” เขากระซิบ แค่ให้ฉันได้ยิน มือของเขาตะครุบลงบนไหล่ฉัน บีบแรงพอที่ฉันจะรู้สึกถึงคำเตือนไปถึงกระดูก

“แล้วแกก็จะยิ้ม”

ความร้อนผ่าวแล่นมาที่ขอบตา ฉันกล้ำกลืนมันลงไป เขาจะไม่ได้น้ำตาของฉันในคืนนี้

นิ้วของเขาจิกลึกลงไปอีก “ไม่อย่างนั้นฉันจะลากแกขึ้นไปข้างบนต่อหน้าทุกคน แล้วแสดงให้พวกเขาเห็นว่าฉันจัดการกับอีตัวไร้สำนึกยังไง”

หัวเข่าของฉันสั่นระริก ฉันเกลียดเขา ฉันเกลียดสิ่งนี้ ฉันเกลียดที่ส่วนหนึ่งในใจฉันไม่แม้แต่จะประหลาดใจอีกต่อไปแล้ว

ความเงียบทอดยาวออกไป

และแล้ว—

เสียงเก้าอี้ของเดเมียนขูดกับพื้น

เสียงนั้นคมกริบจนราวกับบาดลึกเข้ามาในตัวฉัน

แชลโลว์นิ่งงันไปข้างหลังฉัน

ฉันไม่ขยับ หัวใจของฉันรู้สึกเหมือนมันอาจจะข่วนตะกายหนีออกมาจากอก

น้ำเสียงของเดเมียนดังขึ้นอย่างแผ่วเบา แต่มันกลับกังวานดั่งคำบัญชา

“ปล่อยเธอ”

แชลโลว์เปล่งเสียงหัวเราะสั้น ๆ น่ารังเกียจ “แกคิดว่าแกจะมาสั่งฉันในบ้านของฉันได้รึ”

ลมหายใจของฉันสะดุด ผิวหนังรู้สึกตึงไปหมด ในวินาทีนั้นฉันไม่รู้ว่าตัวเองกลัวใครมากกว่ากัน

เดเมียนไม่ได้ขึ้นเสียง เขาไม่จำเป็นต้องทำ

“ปล่อย. เธอ. ซะ.”

ชั่วขณะหนึ่ง ฉันคิดว่าแชลโลว์คงจะหักกระดูกฉันตรงนั้น เพียงเพื่อพิสูจน์ว่าเขาสามารถทำได้

เดเมียนกำลังทำอะไร นี่จะทำให้ชีวิตฉันในบ้านหลังนี้เลวร้ายลงไปอีก ฉันต้องทำให้เขารู้ที่ทางของตัวเองหรือเปล่า

ฉันขยับริมฝีปากเพื่อจะพูดอะไรบางอย่าง แต่แล้วแชลโลว์ก็ผลักฉันไปข้างหน้า

ฉันใช้มือยันโต๊ะไว้ได้ทัน ฝ่ามือแสบร้อน หัวใจจุกอยู่ที่ลำคอ

“เดเมียนกำลังทำอะไร” ความคิดนั้นกรีดร้องอยู่ในหัวฉันอีกครั้ง นี่—นี่จะทำให้ชีวิตฉันในบ้านหลังนี้เลวร้ายลงกว่าเดิมแน่นอน

เขาคิดว่าเขากำลังช่วยฉันอยู่หรือไง ไม่ใช่เลย!

เขาคิดว่าแชลโลว์จะลืมความอัปยศครั้งนี้หรือ

ฉันยังคงไม่มองใคร ไม่สามารถทำได้ ฉันควรจะชินกับการถูกทำให้อับอาย กับการแสดงอำนาจอันน่าอดสูเช่นนี้ได้แล้ว แต่ทว่าวันนี้เป็นวันที่ฉันไม่เคยประสบพบเจอมาก่อน ฉันจึงไม่ได้เตรียมตัวรับมือ

เดเมียนพูดอีกครั้ง และน้ำเสียงของเขาต่ำกว่าที่ฉันเคยได้ยินมา

“ออกไปให้พ้น”

ขาของฉันขยับได้ในที่สุด

“กรุณาอย่าเข้ามายุ่งเรื่องของเรา” ฉันเค้นเสียงพูดกับเขา

ฉันขยับริมฝีปาก เสียงสั่นเครือแต่เต็มไปด้วยความบ้าบิ่นบางอย่าง “กรุณา... อย่าเข้ามายุ่งเรื่องของเรา” ฉันเค้นคำพูดแต่ละคำออกมา รสชาติของมันขมปร่าเหมือนกรดบนลิ้น

ราวกับว่าคนทั้งโต๊ะสูดลมหายใจเข้าพร้อมกัน

ความเงียบเข้าปกคลุมจนเสียงดังก้องอยู่ในหู

เดเมียนเงยหน้าขึ้น ช้า ๆ

สายตาของเขาจับจ้องมาที่ฉัน—ดวงตาสีเทาอันเหลือเชื่อนั่น ประกายวาวโรจน์ด้วยบางอย่างที่ฉันไม่อาจนิยามได้ บางอย่างที่มืดมน แสดงความเป็นเจ้าของ และเกือบจะขบขัน

“นี่เธอเรียกมันว่าเรื่องธุรกิจรึ” เขาถามเบา ๆ

น้ำเสียงของเขาลอดผ่านผิวหนังฉันเข้ามาเหมือนคมมีด และฉันเกลียดที่มันทำให้ความร้อนแล่นวาบขึ้นมาที่ต้นคอ

“นี่ไม่ใช่เรื่องธุรกิจ” เขาพูดต่อ พลางลุกขึ้นยืนเต็มความสูง แนวชุดสูทของเขาสะท้อนแสงไฟ ทำให้เขาดูสูงขึ้นและอันตรายยิ่งกว่าเดิม “นี่คือเรื่องของครอบครัว และที่รัก... ฉันก็คือครอบครัว”

ลมหายใจของฉันแข็งค้าง ครอบครัวเหรอ เพื่อที่เขาจะทำให้ชีวิตฉันย่ำแย่แล้วก็จากไปได้น่ะเหรอ

เขามาจูบฉันทำไมนะ ฉันคิดอย่างทุกข์ระทม ฉันทุกข์ทรมานขนาดนี้แล้วเพียงไม่กี่ชั่วโมงหลังการมาถึงของเขา

แชลโลว์ส่งเสียงเหมือนถูกบีบคอ—กึ่งหัวเราะ กึ่งเตือน—แต่เดเมียนไม่ได้มองเขาเลย เขามองมาที่ฉันเพียงผู้เดียว

“ระวังให้ดี” เขาพูด เสียงเบาจนมีเพียงฉันที่ได้ยิน “กับคำพูดที่จะหลุดออกจากริมฝีปากนั่น”

ความร้อนผ่าวรวมตัวในอกฉัน ทั้งโกรธเกรี้ยว ทั้งหวาดกลัว และเป็นอย่างอื่นที่ฉันไม่ขอยอมรับ

ฉันกลืนคำพูดที่อยากจะพ่นใส่หน้าเขากลับลงไป

แทนที่จะทำเช่นนั้น ฉันเบือนสายตาหนี ทุกย่างก้าวไม่มั่นคงขณะที่หันหลังให้กับโต๊ะอาหาร

แต่ทันทีที่ฉันไปถึงประตู เสียงของเขาก็ตามมาอีกครั้ง—นุ่มนวลดุจกำมะหยี่และแข็งกร้าวดั่งเหล็กกล้า

“ฝันดีนะ ภรรยาของแชลโลว์”

ฉันไม่ได้หันกลับไปมอง

ฉันทำไม่ได้

ฉันหนีออกมาก่อนที่ความจริงของมันจะทำให้ฉันแหลกสลายไปโดยสิ้นเชิง

ฉันไม่ได้รอ

ฉันไม่หายใจจนกระทั่งออกมาพ้นประตู

เอโลอีสสูดลมหายใจสั่นเทาแล้ววิ่งหนีออกจากห้องไปก่อนที่ใครจะทันได้หยุดเธอ